 |
| Bilall Maliqi |
VETMI E MËRDHIRË
E shtata ditë i priu karvanit të ftohtë, duke e fshehur atë pak ngrohtësi në shtatë palët e qiellit idhnak. Edhe lotin ma ngriu në qepallë, pështymën ma robëroi në gëllënjkë për t’u përbiruar zorshëm ngushticës së fytit të skuqur.
Zëri im thirrës u ngjit në bisht të furtunës grabitçare. Era fishkëllen, më stërpikë me shtresën e borës së milltë, fytyrës së skuqur nga pritja, në stacionin e heshtur.
Nuk shihet gjë veç grumbullit të borës, të paluar nga fryma rrëmbyese, siç palohen zërat uluritës të hijeve të strukura qosheve të stacionit.
Ti nuk ishe, apo shikimin ma mbylli si me dorë fryma me borën e milltë, e nuk më bindet mirë shikimi për të parë.
Kjo ditë e shtatë e stinës së katërt e ngriu edhe pelegrinazhin e vonuar, të nisur drejt vendit të lutjeve shterpe.
Unë ngela së bashku me vetminë e mërdhirë. Të miat lutje drejtuar të Madhërishmit seç më ngrohën, si të jem para koftorit të dhezur, lutje që më lidhën ëndërrisht dhe ngrohtësisht me Ty, si në botën e përrallave.
(07 janar 2017)
IA SHKUNDA MËRINË
Ia shkunda mërinë , siç ia shkund era gjethet degëve, të shtrira shtatit të lisave, lodhur ia kishte shpirtin deri në molisje.
Natyra ngadalë i ndërron pamjet, sikur piktori plak që pikturon stinët me veshjet e tyre, që shkrihen në sytë tanë të etur për shikime të ndryshme ngjyrash.
Tënden mëri e shoh në ekranin e ndjenjës sime, seç më gërryen përbrenda, e më fryen dhembjen e posa nisur. Ç’dhimbje që shprish mallë dhe nxit rrjedhë lotësh.
Shkeli nëpër shtigje të (pa)kaluara, ta gjejë udhën që më nis drejt cakut, në të cilën do ta ngul vertikal vetminë time, e ta pres ardhjen tënde me mërinë e mbetur kthinave të zemrës së lënduar, ta nxjerrë pahetueshëm e ta shtrydhi me sa forcë që kam, deri sa të rrjedhin pika të “helmëta” përmbi rrasën e gurit në Majën e Zezë.
Çfarë përfytyrimi para sysh, si në faqe të pasqyrës së hukatur, më del buzëqeshja jote e lodhur nga lodhësit, që për mua ta kishin fryrë qesen e mërisë.
Pres në faqen e dytë të shikimit, të më shfaqesh dashurisht, me sy të gëzuar brenda rrethit të pasqyrës së paçtë…
(06 janar 2017
MURI I DHEMBJES
Copa të akullta rrëshqasin strehëve të kujtimit, plasin në shuplakën e shtrirë të tokës dhe shkrihen e rrjedhin nëpër (laka)dredha të kohës, dhe prapë e ngrijnë mallin e paluar. Akull brenda teje, e në mua një zjarr ndizet çdo ditë të lume s’e shuan as acari i ardhur nga Karpatet ngricë.
E dua diellin tek nxjerr nga vetja rrezet e para dhe shkrin çdo ngricë, akullin e shndërron në pellg dhe nga çatia e kasollës brenda së cilës përzihen ftohtësia e acartë me zjarrminë që djeg e përvëlon, pastaj shkoqitet avulli dhe i djersitë xhamat.
Nuk shihet muri që ndan përgjysmë shpirtin, kot afrohesh afër dritares të venerosh atë ngrehinë që vret shpirtra, që çdo stinë e ngrin, çdo ofshamë e thanë dhe pëshpërimat i shterrë.
Në njërën anë shtatorja qëndron vertikal, e grimcon heshtjen e vet, tek sheh përballë të ziun që përçudshëm zgërdhihet. Më jep durim o Zot, thotë vetmevete trimi që u shkri në trimëri.
Ç’dashuri ngeli e dashur, kur ftohtësia të ndau nga unë dhe nga dhoma ku për herë të parë i nxorre frymëmarrjet dhe tani me dylbi pandalur vështron matanë murit të dhembjes…
PORTRET ME SHIKIM KAH QIELLI
Shikimi kah qielli m’i kujtoi sytë e saj, që hapësirës ia vjedhin kalëtrsinë. Saherë që i ngrit sytë përpjetë, nga një copë ngjyrë ia shkëput qiellit, për ta ndarë përgjysmë me besnikërinë.
Nuk u ndala së shikuari, natën galaktikën, qytetin me drita, që grimconin errësirën, e që sytë e mi u lidhën me perin e hollë të venerimit.
Më humbi sysh portreti i saj, me shikim kah qielli, mbështjellur nga mjegulla me pëlhurën e saj të bardhë, sa për t’i derdhur në fshehtësi vuajtjet e mbledhura, e për t’u liruar nga makthi i ëndrrës së pakuptueshme.
Ata sy i vodhën dy kaltëri, njërën të tharë e tjetrën të lagur, nga barku i liqenit të harlisur, tevona të mbuluar nga nata me kapakët e lodhur.
Në qiell yjet bëjnë punën e vet, gjejnë vrimën më të imët për t’ia gjetur trupin engjëllor, të shtrirë në gjumore, që gjendet brenda gëzhojes së ëndrrës së parë.
E unë pres, e pres me padurim mëngjesin e hershëm, që t’ia thërras në vesh zgjimin, sa për t’ia parë sytë, të ngjyer nga dy kaltëri…
(17 dhjetor 2016)
DROMCA DËSHPËRIMI
M’u ngatërruan hapat nëpër shkallët e shpeshta, nga balli pikonin lodhje të mbytura në pika djerse. Sytë nuk shohin kund pushimore, apo errësira ishte shtrirë në horizontalen e ftohtë si akulli. S’e gjejë dot arsyen e kërkimit , të fshehur nëpër dhoma me numra të shlyer. Nga ti gjuaj shikimet e mjegullta, hutia kishte hapur krahët të më përqafoj, e unë si të gjuaj me gurë padrejtësinë e mbledhur si ngrehinë e murosur. Kujtoja Artemisën tek i rreshtonte shigjetarët për ta shigjetuar cakun e zi, mendja më thoshte me një shtizë me maje të kallur të gjuaj furishëm në nishan të së keqes, e t’ia djegi shpirtin Hutame keqbërësve dhe hutuesve që hutojnë të hutuarit e mbushur plot me huti.
Më ftoi pushimi për t’u ulur në errësirën e pushimores, t’i palosi një nga një lodhjet, kokën ta mbështes për muri e të gjumosem, lodhjet le të jenë nënkresë e kokës sime të ngarkuar me dromca dëshpërimi…
(14 dhjetor 2016)
NË(PËR) LAKADREDHAT E KOHËS
Mungesa i hapi faqet e kores së mbyllur që moti, një shtresë pluhuri ishte shtrirë mbi sipërfaqen e lëmuar, si mbrojtëse e trashë e ngjyrës së hirtë. Çdo faqe ngucte kureshtje për t’u lidhur ëndërrisht më ngjarjet e ngjarjeve të ikura.
Befas iu ktheva të bëmave përrallore të Apolonit, kërkoja dritë në mes errësirës, të parsyeshmen ta bëja të arsyeshme, e t’ia shkruaja një parathënie kohës së ikur me kapituj të pluhurosur.
Pasi t’i mbyll brenda kutisë mungesa të munguarat e saj, e t’ia vëjë mbi kapakun përmbyllës, gjetja do ta merr timonin e drejtimit, e në(për) lakadredhat e kohës t’i mbledhë gjetjet e shkapërderdhura, e të ngujuara caqeve të errëta.
Në një çast më frymëzoi frymëzimi nga aventurat përrallore të dashurisë, të shënuara në notesin ditor, për t’i vargëzuar e lexuar netëve që e shkundnin pamëshirë gjumin nga shtrati i gjumores…
(14 dhjetor 2016)
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen