 |
| Poeti Grigor Jovani |
YJE TË SHUARA
Një mbrëmje ra nga sytë e tu,
një grusht me yje.
I fsheha nën jastëkun tim,
si monedha ari.
U zgjova herët në mëngjes,
mbuluar nga një ngricë e hollë,
si të kishte fjetur mbi çarçaf acari.
I kisha strukur yjet thellë në gji.
Mos ngrohesha. Por s’më shpëtuan.
Kish dalur dielli. Si thëngjinj nën hi,
yjet u shuan.
NA NJOHEN, VELLEZER!
- Kush është në portë? Ç’pret?
- Nuk di, Imzot! Thotë është poet.
- Poet?!
Fute brenda shpejt!
Jepi të hajë, të pijë dhe vishe mirë,
dil thirr, pastaj, nja dyzetë fakirë.
Përpara tyre mbushe me lëvdata,
ngjiti në gjoks nja dy-tre dekorata.
Pastaj lëre të ikë,
mos ki frikë.
Ashtu, i fryrë si gjel, është pa rrezik!
SHTET I PRISHUR
Dashuria jonë u bë zyrtare.
Mbetej vetëm të shpallnim qeveri,
ambasadorë nëpër kryeqytete.
Veçse pas kohësh nuk putheshim fare.
Hareja u bë rrobë e paveshur kurrë,
e hante mola në sepete.
Shteti ynë i ri ngriti flamurin e zisë.
Gjithshka nisi kur më qepe sipas shijes tënde,
kostumin tim të dhëndërisë...
VELENXAT E VJETRA
Të kujtohet? Dikur blenim velenxa të ngrohta
nëpër panijire. Merakoseshim për një çikë dashuri.
U mbuluam me to dimër pas dimri. Na kishte zili,
Plaku i Vitit të Ri.
Si të të bëj tani një vjershë të ngrohtë, kur i harrove
velenxat e leshta? I flake tej, si rrobat gjimnazistja,
kur vajzën lë pas,
për t'u bërë grua.
Unë nuk jam Marko Polo të njoh zakone të reja. Më
ngrohin velenxat e vjetra.
Ato vetëm dua.
DHOMA E GJUMIT
Më e çuditshmja nga të gjitha
është se zbuloj që çdo mëngjes
në të njejtin shtrat them: “Mirmëngjes!”
Në të majtën time komodina,
mbi të një raft me libra shumë,
nga ato që i hap dhe të vjen gjumë.
Nga ana e djathtë është dollapi,
ku flejnë kostumet me gravata,
grinden si pleqtë netëve të gjata.
Ah, për një çast harrova veten,
si çdo mëngjes, kopja e çdo here:
mbi shtrat, me brekë dhe kanatjere.
Pikërisht këtu zë fill habia
edhe më kap, o Zot, trishtimi:
ç’fat i çuditshëm ky i imi!
Për ty gjithshka është krejt normale:
“I çmendur je? Ku t’ishe tjetër?
Shiko ç’krevat: dru pishe i vjetër!”
“Po atëhere, pse, çdo natë në ëndrra,
në një shtrat tjetër më fle zemra?!”
TRENDAFILA ME GJEMBA
Një grusht trëndafilash dashuria, gruaja ime,
gjithë ngjyra, freski dhe aroma.
Gjakosëm gishtat. Nuk dinim t’i këpusnim të rinj.
Dhe na dhëmb akoma.
Mbaju erë trëndafilave që të solla sot
për Shën Valentin,
lëri petalet të të udhëtojnë atje ku ato e vendosën,
të të dehin, të lumturohesh sërisht e sërisht
dhe
as mos u kujto, Ollga ime, se
deri sa të hynim edhe ne në shenjtërim,
gishtërinjtë na u gjakosën...
KAM FTOHTE
Më bënte një triko të ngrohtë.
Me të në dorë, se ku doli nëna...
Ende s’është kthyer. Unë ndjej ftohtë.
Qysh atëhere urrej,
gjërat përgjysmë të lëna.
UDHETIMI I MADH
Kishte në sirtar pesë-gjashtë pashaporta,
nuk iu desh t'i vuloste në asnjë kufi.
Udhëtimet e tij - pak kilometra nga porta:
tek puna në mëngjes, kthim në shtëpi.
Çdonjera prej tyre - jetëgjatësi pesëvjeçare,
me t’u skaduar, tjetrën kishte në dorë.
Shpenzimet për to, të pandjeshme fare.
Por vit pas viti, u bë buxhet shtetëror.
I përkëdhelte ashtu si Gobseku florinjtë,
nga frika e vjedhjes, i kyçte në sirtar.
I kujtonte çdonjerës si murg hollësitë,
edhe saj që nxorri pesëdhjetë vjet më parë.
Paçka se kurrë nuk iu bë të udhëtonte
- ku të shkonte më parë! Nuk arrinte... -
e bënin, megjithatë, si bard të ëndërronte
“Udhëtimin e Madh”, që patjetër do vinte.
I erdhi kur nxorri pashaportën e gjashtë.
Të vjen e mira, kur dhe ti s'e vë poshtë!
Funerali mortor e priste atje jashtë,
por nuk i kërkoi askush pashaportë!
FOTOGRAFI PA NGJYRA
Është një fotografi pa ngjyra
në shtëpinë time në fshat.
Ngjitem dhe rri pa lëvizur
në rresht, me të tjerët.
Bëj provë,
si do të dukem për 50 vjet,
a më herët.
Lëviz vetëm sytë.
Në parvazin përballë,
borziloku ka ulur kokën nga etja,
kushedi sa ditë ka pa pirë!
Më falni,
u them familjarëve në rresht,
sa ta ujis, pastaj
bëhem prapë i ngrirë.
Rri aty ku je, më thonë.
Nuk je bërë akoma për t'u ngjitur.
Edhe ne shohim gjëra
që nuk na pëlqejnë,
por asnjë prej nesh nuk ka zbritur.
DO TE KALOJE...
Do të kalojë edhe kjo, shpirti im!
Do ta hamë edhe këtë herë të përpjetën.
Pse i jep dhe kaq rëndësi?
Vdekje është, të shkretën.
UDHETIM I PAMUNDUR
Ka ca kohë që flej i dëshpëruar.
Nuk më dhemb asgjë, veçse pa dashur
nuk e di pse më lotojnë sytë…
Hyn një copëz qielli nga dritarja,
mbi një yll shoh veten,
vet i dytë.
Ç’bukuri! Një det, ku ne lundrojmë.
Vizitojmë çdo yll,
si të jetë ishull.
Gjersa fryka erë e mbarë,
të them: “Vazhdojmë!
Mos më kthe më kurrë në gadishull!”
Ka ca netë që flej i dëshpëruar.
Nuk më dhëmb asgjë, veçse pa dashur
më lotojnë sytë dhe s’di përse…
Mbase ngaqë yjet i shkel veç në ëndrra.
Nuk ka gjasë
të shkoj me ty atje.
MUND TE ISHTE I DOBISHEM
Më zbritën në morg herët në mëngjes,
pa e marrë vesh njeri,
veç të punësuarve.
Më zhveshën, më lanë, më veshën kostum,
më ruajtën dhe më prenë
thonjtë e duarve.
Gjithshka në rregull. Me një përjashtim:
thonjtë rriteshin prapë,
kot së koti.
S'do ta kisha problem, por këtu, për dreq,
s'kam ku t'i përdor.
Mungon Vaid Hyzoti.
KASANDRA E TROJES
Mund të ndodhë sot,
nesër mund të ndodh.
Vdekja pret një rast.
E keqja do të vijë.
Fundi është një çast.
Do dëgjohet shpejt.
Mbi një kalë dorik
afrohet gënjeshtra.
Nga ora në orë
do mbushemi eshtra.
Fundi është këtu.
Kali-korb i zi
i kaloi kufinjtë.
Nesër është nën mur,
do shpëtojnë minjtë.
Thika është në grykë.
Zgjohuni të gjithë!
Sa nuk është vonë...
Unë nuk kam faj...
Kasandra më thonë.
HISTORI ME DET
Po të ishte det dashuria jonë,
këto valëza do të kishte për shtrat,
të shtriheshim të dy
poshtë një qielli me yje,
ndërsa hëna
do të bënte serenatë mbi karavelat.
Oh, ç'lundërtare do të ishe ti!
Dashuruar përjetësisht
me ujin e krypur dhe me velat.
Dhe unë?
Një lopatë prej druri. Rrahur kaq vite
nga ujërat nëpër dete...
Do ta rrëmbenin dallgët nga varka një ditë,
për ta mbytur nën vete.
TEATRI I VJETER
Zura vend në Teatrin e Vjetër,
për të parë dhe unë Veprën e Jetës,
me biletën që më preu Zoti.
Nuk durova ta shikoj të tërën,
ngaqë vepra ishte kot së koti...
Them të ngjitem lart t’i kthej biletën.
Nuk kam ç’bëj, le t’i mbetet hatri.
Po të më pyesë, do t’i them të drejtën:
"Për Bordello më ngjasoi Teatri!"
ZGJIM I GEZUAR
Disa shpërrthime më prishën ëndrrat tek flija,
ndërsa dielli pastronte me fshesa rrezesh në prag.
Ashtu i trembur dola në verandë,
që të dija
cili i marrë hidhte fishekzjarre në ag!
Zëmbakët!
Gjer dje në kopësht një shport me pëllumba,
të ndezura qysh në mëngjes nga terroristi diell
kishin shpërthyer një nga një porsi plumba,
duke mbushur me ngjyra tërë një qiell.
Tani binin poshtë,
si yje të shuar mbi glastra.
Të kuqe, të bardha, petalepastra.
Kush nga ju i tha t’im Zot, or të uruar,
se mbrëmë më zuri gjumi i dëshpëruar?!
FEMIJE I PAFAJSHEM
Nga buzët më shpëtoi një nëngaz i pafajshëm
dhe u hodh drejt teje.
Fëmijë motak,
që s'ka mësuar të ecë
dhe kërkon të mbahet diku.
I ktheve supet. Si nuk kishe frikë mos rrëzohej,
në shkallët e mermerta
të syve të tu?
Nuk duhet të kesh lindur fëmijë. Përndryshe,
nuk do të kishe frikë
nga një buzëqeshje.
Ç'të bëhej
t'i jepje një puthje në faqe? Thjesht,
ta ledhatoje në flokë dhe në veshje...
NJE HIJE ME NDJEK PAS
Më ndjek kudo. Si, dreqin, s’di...
Shfaqet e zhduket. E çuditshme!
Hap sytë në agim. E shoh në cep
të shtratit tim. Kaq e bezdisshme!
Kur bie të flej, dëgjoj në terr
si frymëmerr. Më kapin xhindet.
Edhe në gjumë, ëndrrat më ndjek,
bëj që ta zboj, por nuk më bindet.
Ku eci unë, përkrah ajo.
E mira është, nuk më flet kurrë.
Dhe unë s’e ngas. Vetëm një herë
e bëra zemrën time gur.
I thashë, nëqoftëse atje ku shkon
takon mamanë dhe atin tim,
thuaju se i kam dritën e syve!
“Ne jemi, tha, shpirti i të dyve!”
LOJE SYMBYLLAZI
Të gjej kudo ku futesh,
më zbulon kudo ku fshihem.
Jam rrufeja që zgjedh pemën që do,
në tërë atë pyll,
për ta djegur.
Prandaj u shmangesh puthjeve të mia.
Natën fshihesh në qiell,
bëhesh yll,
se e di: s’kam gjunjë për të të ndjekur!
ÇDO GJE MESOHET
Mbaj mend takimin tim të parë me Vdekjen,
gjatë hemoragjisë celebrale në tru.
Ishte mesnatë. Më kthente në shtëpi taksia,
kishte hypur mes rrugës, diku...
Taksixhiu donte të mbyllte turnin: “Ku
të të zbres, zotëri?” Iu përgjegj ajo:
“Shiko rrugën ti! Shoqërohet...”
M’u duk e tmerrshme! Kur e pashë përsëri,
u binda: si çdo gjë, mësohet!
Më kishte rënë hemoragjia e dytë. Ngutej:
“Vendos! Shkon edhe vjen! Nuk durohet!”
Ngjante me fqinjën e apartamentit përbri.
E ndihmoja për psonjat, ngjiste shkallët me zor.
“Ah, more bir! Jam plakur shumë! Përsillet,
ky i flamosuri ashensor!”
Më gënjente, e dija. Por më kishte në dorë...
__________
Poezitë janë marrë nga profili i autorit në Facebook
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen