Poezi nga Dhimitër Kokaveshi

Dhimitër Kokaveshi

BUZËQESHJA E FILIZËS

Të vështroj në sy
Dhe TI!...
Më rritesh pa kuptuar
Të qortoj… 
Dhe mallëngjimi ytë
Lotit i qendron.

Të ledhatoj!
Gëzimi yt nuk përmbahet
Të shtrengoj, 
Aromën e lules thith
Atë që gjithësia
Më afron.

Buzëqesh! 
Sado larg që mund të jem
Tjetërkujt
Nuk i përket.

Vështrimi yt aq i pastër
Aq i pastër...
Ska pasqyrë 
Që e vret.

Lodra jote është e lirë
E vrullsme
E shkujdesur... 
Si jehonë!

Kraharori ecën
Ecën dhe zgjerohet
Me të rrahurat e zemrës...
Çdo sekond.



LOZONJARJA

Lodron me fjalët
Gëzim...
Pa kufi.
Fjalët që shpreh!... 
Një simfoni.

Notë e ëmbël
Zëri
Plot dritë.
Pasqyrimi në letër
Reflektohet
Nga sytë.

Jeta jote, shprehur
Ligjerim
Në ton.
Pasthirmat e tua
Pa fund
Jehonë
Dhe në mes të muzgut
Dritën,
Përçojnë.

Si vetetimë je
Gjarpërushe
Moj lozonjare, 
Në fillim të mijëvjeçarit
Katër vjeç
I mbushe.

Lodrat e tua... 
Pa mbarim.
Si një shtrëngatë në qiellin
E pastër
Zbret... në prehrin tim.
E kthjellët
Si burimet kaltëroshe 
Rrjedhin, rrjedhin shpejtë
Me jetën, bukuroshe.

Shpesh...
e rrëmbyeshme,
Furtunë.
Kërkon
Strehëzën të fshihesh
Kur qiejt
Na kërkojnë
Na shkarkojnë dhunë!

Duke vëzhguar
Dhe pse e vogël,...
Mediton!
Duart, pa dashje...
Kryqezon.

Kokën ngrë... 
Mbi lartësi.
Loti i qiejve derdhet 
Me çdo shqetësim
Që kam për ty
Na lagen sytë.

Ti!...
Me çiltërsi
Pa fund
Flokët,…
Shpupurisur
Lendinë pranvere,
Sapo ajo ka nisur.

Krijesë e ëmbël
E njerëzisë
A e gjen era udhën
Që ka nisë?!...

E pastër, e ëmbël
E shkujdesur
Kjo moshë.
Mes furive
Dhe dallgëve të jetës
Ti!... O engjëll,
Në çdo moment
Me të mundet...
Të ndryshosh.



DËSHIRAVE

Ftohtë!… Sa ftohtë
natës
derdheshim dhe humbisnim 
magjitë!…
Afroje… mëngjeseve të tua
zvarritur
mbi një gllënjkë drite
hapësirat?…
Plot kaotik, si kjo dashuri
mistrece
si edhe nata dhe natës?…
Nuk u hapëm.
Nuk kishte frymë, u vonuam
dhe hyrjet
filluan zbehjet
në dashuri?… Në dashuri
Nuk ka përkthime.
Të pabindura shtrembërimeve u hapën
si errësirat
kërcenin mbi ritmet e mendimeve tona!…
Kjo gjithësi.
Një gjithësi!… Në një gllënjkë
drite
kaosin do mbyll por jo dritën.
Dhe drita?!…
Mohonte ngrohtësitë
në një cep
aty ku zgjeroheshin dhe hapeshin
horizontet!…
Mbi skena pozonin dhe lidhnin
yjet, mes gjithësisë!…
Aty shkonin e vinin mendimet tona
ndërsa unë dhe Ti?…
Ne!… Numëronim filozofit që nuk u pranuan
stadeve
të abstraktes u përballëm me jetën
po vjel urimet!…

Mbi ç’do dashuri.