Poezi nga Petrit Ruka

Poeti Petrit Ruka

ËNDËRR ME NUSE

Zhanit, sot në datëlindjen e saj.
Do të të gjej një nuse, tha gruaja ime,
u plake, o i shkretë dhe unë u plaka,
të duhet kujdes, pa shih si je mbledhur

si iriqi i mrrolur nën cfaka*.
Dhe ec e ec të dy nëpër ëndërr, 
një ëndërr e gjatë, mesnatë e mëngjes,…
unë i gëzuar, doemos si çdo dhëndër,
ajo e gëzuar si mblesë.
……………………
Në Tepelenë më çoi, aty tek linda,
«uh, me një labe,… kjo prapë!”
Jorganin me këmbë tutje e shtyva;
më ik, moj ëndërr me vapë!

Dhe hyjmë në gjimnazin, ku erdha riosh,
në një nga klasat, ku jepja mësim,
“pa shihe atë vajzën në bankën e tretë,
sa kripë i ka kurmi që ndrin...”

Unë buzët lëpij dhe bie në mëkat
(nga ta di në ëndërr që dreqin jam plak?”)
Po ç’desha që u “zgjova” më marrtë një lumë,
As ëndrrën se kam hak?

Po kjo je ti, thashë i habitur,
që gjumin ma mbushi dikur me driza,
kur shkumën e gjakut kënaqësia ma frynte,
sa më zgjidhej kërthiza…

Kur me bukurinë e rrallë dhe eshtrat m’i ktheve
në fyej që qanin si brymë,
ti shkolla ime e parë e vjershërimit
Akademia me frymë...

-Po pse, ç’kujtove, do të jepja një tjetër,
tani që u plake, je bërë një dorë,
shiko sa nuse të bukur të gjeta,
sa gjaku në borë.

-Pse si të lënkam në duar të një gruaje,
që nazet s’ ti di... e më vdes,
të ta pijë atë çikëz shpirti të mbetur
si një pikël me vesë...

-Ç’të them, ç’të them, as zgjuar, as ëndërr ?
-Nuk ke ç’të thuash, poet i pabesë?
Tërë jetën ke dashur të jesh një dhëndër
në dasmë të zezë…

Tani që nusen ta gjeta, (pa fli!)
Dhe prit të të mbuloj, se ngricë është jashtë, 
me mendje kullot se kujt i prish punë
ti kau plak,... në kashtë...

cfaka*= sherebel

21 shkurt 2017





VJEN NJË TRIM I MBYTUR-O

“Vika lumi turbull, turbull, turbull-o,
bie një trim të mbytur, oh, të mbytur-o,”
seç rrëqethen brigjet, digjen brigjet-o
zallit plasin gurët, lemerisen-o,
grykat, u – e- uuu, malet, o - e- ooo...   

Vika lumi turbull, vika rëngë- rëngë,
Ardhka dhe i shkulka rrepet me gjithë rrënjë,
i merr tatëpjetë, jo shtrirë, po në këmbë,
bregut këmbëzbathur,... kallogreja Mëmë,
turbull lumi, turbull, o mëngë më mëngë.

 Pas nënës e motra, gruaja me kujë,
 tre lëmshe të zeza, përmbys përmbi ujë.
 Tre lëmshe, tri kuje, tre thika në fyt,
 o ju korba rrotull, mos ia hani sytë,
 turbull lumi, turbull, nga mendja i dytë...


2. 

Ç’po i lutet nëna, valës,
aman, nxirrma djalin, anës,
se e kam të vetëm, fillikat,
nxika lumi, nxika,... si mandat.

Ma nxirr që ta thaj pas zjarrit,
t’i jap varr e t’i qaj varrit,
t’i shkul atë thikë nga zemra,
t’i ve gjakun tim nga brenda.

Në ma prufsh në anë të zallit,
t’i puth të dy sytë e ballit,
të bëj djalë e s’të kam hasëm
të marr për dhëndër me dasëm.

T’i mbaj kokën, mos ti haset,
nëpër gurë mos t’i përplaset,
po s’ma bie në breg, ku dua,
ktheje rrugën, merr dhe mua.


3. 

Foli lumi, në faj zënë,
nënë moj, e zeza nënë,
dhe të doja, nuk më lënë,
Zotat që udhë më kanë dhënë.

Vit për vit e kam mallkim,
të marr si kurban një trim,
ndryshe deti nuk më qas
dhe mes maleve pëlcas.

Me vajtimin, që ngjeth drizën,
po ma çan më dysh kërthizën,
plas ta jap e është e kot,
jam si ty mbytur në lot,
po mes ujit, s’i sheh dot...


4.

Foli trimi, gjumëshumi;
Lumë, o lumë, të marrtë lumi,
ndalu pak t’i flas njëherë,
nënokes, që më ka lerë.

-Sa vjet zi do mbash për mua,
moj nëno?
-Sa të zbardhet pendë e korbit,
o biro!

Nëna zinë do ta lëshojë,
lumi kur të avullojë,
të ngjitet rrugës përpjetë,
të hollohet si lëpjetë,
të futet ku doli vetë,
tek burimi, jo në det.

Sa të bien yjet si kashtë,
sa të vdes, të jemi bashkë,
sa të shkrij jeta në ëndërr,
të të gjej në varr si dhëndër. 

-Sa vjet zi do mbash për mua,
ti, moj motër?
sa ta kthej kjo dhembje, malin,
në një kodër.

Kur të jem qyqe në brinjë,
ku-ku-ku? për ty,
sa të bëhen lotët finjë,
gëlqere në sy.

 -Sa vjet zi do mbash për mua
ti, moj nuse?
-Sa të shter nga vapa uji
nëpër puse.

Sa të shkoj e zezë e vitit,
të vete në krua,
sa të piqet Hëna, prillit,
të zgjohem si grua...


5.

-Sa vjet zi do mbash për mua,
ti, o këngëtar?
-Sa t’i gjej fjalët që dua,
të të shtroj një varr...

Sa të bëhet prej mermeri
balada, siç dua,
Sa t’ia laj borxhin shqipes,
se ia mora hua.

Sa të dal dhe nëna ime
bregut,...Vjosës-o,
t’i thotë Zotit, ma jep djalin!
ooo,... e ooo,... - e ooo...

Maj 1999 – shtator 2016




BOTA E TËRË NISEJ PËR PASHKË

U rrëzua trupi yt i gjatë mbi shtrat
Si panjë e çarë dysh prej vetëtime,
Dhe u drodhën harkadat  e supeve të lartë,
Kur ranë si për festë dy kambanat e gjinjve.

Trupi im në këmbë me gjakun që djeg
Si i shartuar me gjembat e egër të drizave,
Barku yt që dridhet si altaret e shenjtë
Me kryqet e kuq të të dyja kërthizave.

The: eja! dhe nga Vjosë u bëre një Bunë
Filluan alelujat për meshën që fale,
Shkurt, nuk e di pse m’u duk sikur unë
Po bëja dashuri me… një katedrale.

Çfarë Pape u bëra kur hyja tek ty,
Nën mua ti shtrirë si Roma e lashtë,
Dhe binin a s’binin kambanat e gjinjve
Dhe bota e tërë që nisej për Pashkë…

Kosovë, shkurt 2015 




ËNDËRR ME VJOSË

Kur ramë pashë barkun tënd që u nis,
si varka e Noes për tokë e fat,
pashë hënën si ngrihej nga vithet e tua,
si nga Mali i shenjtë Ararat.

Të dy jastëkët u bënë kuaj të bardhë,
me flokët  e tua -  jéle në erë,
hingëllin me flegrat e mia për “luftë,”
ç’kohë për të lerë!

Tri herë rënkove dhe tri herë krevati,
dysheku - qilim fluturues,
është çasti i vetëm që Zotin, prej fati,
unë vetë në zemër e fus.

(Të tjerat shkenca të gjitha do t’i bëj
këtë frymë, jo,… kurrë.
nuk është kjo punë kripërash, dava magnezi… 
një grua, një burrë...) 

Çarçafët të lodhur shkanë dyshemesë,
varur si ujë, mbytën parketin,
kllaposur në varkën tënde si Noja,
bekoja Kiametin…

Poshtë nën këmbë Vjosa si grua,
Meket, ziliset,
dhe hëna më e vogël se gjiret e tua,
pas malit gremiset…

Si ta dinte e shkreta, që sot, mes qiellit,
ka radhën sublime
ky gjiri yt me unaza si saturni
rreth kokës sime...

Kështu e kështu se të tjerat nuk thuhen,
sa djersiti tavani, 
ka qenë Zoti vetë që na mpleksi në shtrat,-
dy versete kurani.

Se ndryshe ty nuk të nisej dot barku,
si varka e biblës, për tokë e për fat,
dhe unë si Noe ta shkruaj këtë këngë
mbi malin e shenjtë Ararat…

Këlcyrë, 2016




KOHË GRIPI NË TIRANË

Lëmsh ikin retë pas dritares në qiell,
Si frymë e zezë vajesh labe,
(Kjo sinfoni mortore!)
Sa do t’i desha për vdekjen time të vinin
Këto shami të zeza qiellore.

Tek shkund termometrin në ajër
Si shkop dirigjenti, 
tek ve kollën time në kohën dy të katërtat,
Ti shfaqesh si mjekësia e vetme e jetës,
Mes përmes mendjes
Hap flatrat.

Tridhetë e nëntë edhe gjysëm më shumë,
Unë ty të mendoj
Me  trutë e përvëluar,
Nuk ka antibiotik tjetër,
akoma s’është shpikur,
Si puthja jote,
Ky i përqafuar…

Nuk di ç’të bëj tjetër si i sëmurë pa shpresë,
Dhe shkruaj recetën më të çmendur të botës;
Ti ngre krahët në ajër,
T'i shkoj pas qafës
Si të shpikja ilaçin total të botës.

Ngjishu pas meje, futmu në shpirt,
Si termometri pa zhivë,
Që kurrë nuk do të shpiket.
Në ashensorin e palcës kurrizore e ndjej
Qysh jeta e lodhur po ngjitet.

Nuk do të vdes as kësaj here,
Sepse, ja, ti nuk do,
Që të mbetesh jetime,
Unë e di që edhe vdekjen
Tani ma ke marrë,
E ke pronën tënde, moj grua sublime.

Lëmshe të tjera rresht vijnë pas xhamit,
Sa e bukur dreqin,
(Kjo sinfoni mortore!)
Po ti nuk je gati t'i lidhësh pas kokës
Këto shami të zeza qiellore…




TË SHOH TEK IKËN MAJË GISHTRINJVE…

Te shoh tek ikën majë gishtrinjve,
me turp, me zor dhe pak mëshirë,
tek derdh mbi plagë dy pika lot,
siç bën një panjë me pak rrëshirë.

Ka ngrirë në kthesën që s’ka Ardhje,
kjo shpina jote, - drithërimë,
“oh, mos kthe kokën me keqardhje!
të lutem, plot me përgjërimë!

Një ditë të gjithë e lëmë nga pas
të vjetrën strehë që ka zënë myshk,
tek një e re vrapojmë me gaz
që shpirt ynë të mos zërë ndryshk…

Dhe mos digj ditët me Mëdyshje
nxito të shkosh tek zjarr i ri,
e di që jam një zjarr pikture,
me pak thëngjij e më shumë hi…

Aty do rri në një kornizë,
i varur nëpër mendjen tënde,
sa të bjer vjeshta një puhizë 
ta shkund si të fundit lënde…

Atëhere kur si lisi plak,
do nxij në qiell si një kontur,
si zgavër që pikon farmak
do feksësh rrugës… për qivur…

Po gjer a’herë, si alkimist,
unë dhembjen do ta bëj flori,
ta nxjerr nga shpirti im i lis-të,
siç del një dimër me pak shi…

Tiranë, shtator 2012




TË THASHË, MOS E FIK DRITËN!

Më kot po e fik dritën sa të zhvishesh, Zemra ime,
më kot fshihesh nën çarçafin e kaltër këtë natë,
ke harruar njerin krahë jashtë
dhe ai Dritë e ka bërë dhomën,
si shandani i një katedraleje për ditën e Pashkës së madhe
e unë nuk di ku të pengohem…

Më kot. Edhe po ta mbulosh krahun,
rrugën gjer tek krevati e gjej symbyllur,
nga që je lakuriq, siç të bëri nëna për mua,
harrove që dy gjinjtë i ke jashtë
si pjepra të pjekur me hënë në fushë
dhe unë i gjej verbtazi me hundë si një iriq nate?

Ah, unë di si të vij
nëpër deltën e lumenjve të kofshëve të tua,
do ndjek oshëtimën,
aty ku trupi yt ndahet më dysh nga fryrja e shirave,
aty ku dua të jem veç një varkë.
pa vela, pa busull, pa rrema,
vetëm me lopatat e duarve të bëj përpara…

Mos lëviz! (Kam frikë mos shkërmoqesh nga pjekja,)
më mjafton vetëm një gisht vend,
aq sa do tani xhindi brenda shishes tënde
me verë të gazuar,
tani që vet ia heq tapën me një pëlcitje
si kërcitja e e gjuhës së tharë
pas qiellzës së kuqe.

Prit ta heqim edhe mbulesën e fundme pa zhurmë,
butë si lëkurën e një bananeje,
prit të ta ul pak më poshtë jastëkun,
prit të ta ngre pak më lart zemrën,
ta akordoj me timen që po përpëlitet
si një mëllenjë e therur.

Më ler tani ta pi dollinë e parë me fund
në kupën tënde rozë te gojës,
të dytën në kupë te kërthizës,
të tretën…
ah, ah, tani i harrova fare numurat
dhe nuk ka matematikë të m’i kujtojë.

Lermë tani të marr një valle kaçakçe,
ta kërcej mbi thithkën purpuroshe të gjirit,
siç bën një brumbull prilli mbi majën e gjembit,
lermë të kullos demat e mi të kuq
në luginën tënde të barkut
me formën magjike të violinçelit.

Dëgjon?! Filloj muzika!
Rënko tani në Oh-maxhor e në Ah- minor,
i kam të pafundme në kokë partiturat,
më beso mua, gënjejnë, nuk janë shtatë notat,
nuk qene në shtrat kur i shpikën,
harruan që eshtë gruaja vegla e parë muzikore e botës.

Ka ndaluar koha,
çdo sekondë jona tani nuk regjistrohet tek mosha,
është në llogari të përjetësisë,
dhe nuk po plakemi,
po nxjerrim qeliza te reja si bebet ne gjirin e nënës.

Po të dridhen kupat e gjunjve?! Mos u tremb!
është vallja e palcës që shkrin nga kënaqësia,
eja, pra, të mësojmë tërmetet,
të përplasim pllakat tona tektonike,
t’i bëjmë thërrime xhamat qorra të moralit,
dymijë vjet pa fshirë
nga avujt e pellgjeve dogmatike.

Zgjate shpirtin sa të bëjmë tre njësha bashkë,
minutë pas minuti,
nuk kemi punë me romanet e Paulo Coelho-s,
jemi ballakanas të lindur në vreshtin e Dionisit,
kur bëjmë dashuri, nxjerrim tym nga brinjët.

Bëhu shkretëtirë, se bëhem vetë Nili,
të mbush vetë me gurgullima ujrash,
me kroje mbretërore nga Mali i shenjtë i Tomorrit,
lufto si Kleopatra për tokën tënde.
edhe unë jam Çezari
që rroj për çdo  milimetër pushtimi.

Të thashë, shpirt, të thashë
po nuk më dëgjove,
të mos e fikje dritën…

Ps.
Kjo poezi u shkruajt për Ty nën dritën e një qiriri mesnatën e 6 dhjetorit, kur dritat ikën në gjysmën e qytetit të Tiranës.