Tashmë, Hanifja e pat më të lehtë, meqenëse ishte popullarizuar tej mase dhe publiku kërkonte ta dëgjonte edhe me këngë të tjera. Pas kësaj, punëtorët e UDB-së e akuzojnë pse ka kënduar në Prishtinë e jo në Shkup, ndaj u trasua iniciativa e Talat Avçes dhe e muzikologut Ismail Hoxha që ta ftojnë për të inçizuar në Radio Shkupin. Të parën këngë për ta inçizuar e caktuan “Për midis pazarit të Durrësit” dhe kënga e dytë që planifikohej ishte “Mori cucë matjane”. Atëherë, z.Hoxha i thotë Hanifes së këto dy këngë, me të dëgjuar, i ka ndaluar Bllago Ivanov nga Radio Shkupi. Siç pat rrëfyer vetë artistja, ishte prekur nga vendimi që ishte marrë, por e pat ngushëlluar veten me arsyen se metëvërtetë ndryshonte cilësia e inçizimit nga ajo e Radio Prishtinës, kur dijmë se melosin shqiptar, në Radio Shkupin mundoheshin me çdo kusht ta kthenin në muzikë bullgare. Realisht, Hanifja hasi në ndihmesë të madhe nga kryeredaktori i Radio Shkupit Talat Avçe, i cili bashkë me babain dhe të afërmit e saj, e ndihmuan Hanifen që të shkolloheshte në formimin e zërit të saj. Ai fillimisht e paskësh dëgjuar inçizimin e Hanifes realizuar nga Parashqevi Maleska, kështu e fton atë në ambientet e radios që drejtonte. Hanife Sejfulla Reçani bashkë me shoqërinë “Besa” të Gostivarit, në vitin 1985 ishin ftuar të vizitonin Shqipërinë, e mes artistësh të tjerë, në këtë udhëtim qenë: Luan Hajra, Nazmie Hoxha, Fitim Domi (humorist), Shaban Çekaj, etj.
Fillimisht Hanifja nuk e pranoi këtë oferët për dy arsye: e para, se duheshte të udhëtojë pa bashkëshortin dhe e dyta, sapo i kishte ndërruar jetë i ati. Megjithëkëtë, nëna e saj bëhet shkaktare që ajo të shkojë dhe në kthim e sipër, nga malli i Shqipërisë, t’i sjellë një grusht dheu. Ajo, në Tiranë i kishte djemtë e hallës, te të cilët i pëlqeu një lule kaktusi, të cilën nënës do t’ia çonte si “selam” nga mëmëdheu. Kushërinjtë ia dhuruan me gjithë dëshirë, por e gjithë lumturia që ndjeu Hanifja, u shua në kufi, ku gjithë çka patën, forcat policore ua hodhën pa pikë mëshire. Bashkë me Shaban Stafajn dhe Maksut Deharin e themeluan shoqërinë “Besa” të Gostivarit, e cila funksionoi fuqishëm 8 vjet me radhë. U paraqit me këngë dedikuar fatit të femrës shqiptare, për kurbetin, që u bë fat kolektiv dhe plagë e pashëruar për shqiptarët, por një pjesë të mirë të repertoarit të saj e përbëjnë edhe këngët lirike, siç kemi: “Dukanja”, “Pse je hidhnu ti me mua”, “Prej Tetove në Gostivar”, etj. Në vitin 1970 u shpall “Këngëtare e vitit” për interpretimin e këngëve të Pollogut e të Sharrit. U nderua me disa çmime e mirënjohje, por më e fundit iu dha një vit më parë nga presidenca e Kosovës “Medalja Presidenciale e Meritave”. Debutoi në Maqedoni, Kosovë, Shqipëri, por edhe nëpër shumë shtete tjera të Evropës, ku duartrokitjet nuk kishin të ndalur.
Kur është fjala te Hanife Sejfulla Reçani, çdokush që merr guximin të flet për vlerat e saj, duhet të mendohet mirë. Është e vështirë të gjesh një artist me një bagazh artistik të mbushur vetëm me suksese. Rasti i Hanifes ndryshon nga gjithë të tjerët, pothuajse të gjitha krijimet e saj janë bërë hite, janë frymëzim i brezave të rinj artistik dhe që realisht i rezistuan dhe vazhdojnë t’i rezistojnë çdo furtune të kohës. Faktorët e një fenomeni të këtillë janë të shumtë: fillimisht malli i shkëputjes nga mëmëdheu (Luma) e një familjeje me tradita të mëdha atdhetare plot 83 vjet më parë, vokali i magjishëm i kësaj artistjeje, të cilën artiste e bëri vetë talenti i saj dhe e ngriti lartë populli që dijë të vlerësojë atë që i përkushtohet atij, më pastaj edhe gjetja e temave që e preokuponin shoqërinë shqiptare, përpunimi i tyre në mënyrë magjepsëse që pushtoi dejet e shpirtin e kombit, por edhe thirrja që i bëri popullit të vet që të mos harrohet tradita kombëtare e të luftohet për mbrojtjen e saj. Kulmin e saj e arriti në vitet ’60-’70 kur një plejadë e mirë artistësh dolën nga ai sistem monist, por nga kjo fatkeqësi, lindi mrekullia: populli ynë shënon histori me brezin e këtyre artistëve…
Sado që t’jua ndryshonin bashkëkohanikeve të Hanifes emërtimet: Gonxhe Manaj në Gonxhe Manakovska, Mirvete Bellova ta prezantonin si Mirvet Bellovska, apo Nafie Stojkut t’i thonin Nafije Stojkoviç, aq më tepër kulturës shqiptare do t’i gufonte dëshira për të luftuar në përmirësimin e gjendjes së popullit shqiptar.
Të veçantë e bënin edhe momentet kur i ofronin pagesë për ta paguar nëpër manifestime, e ajo, ashtu siç ishte, përgjigjej: “Unë nënçmohem nëse më paguani, sepse i këndoj popullit tim. Asnjë artist nuk duhet ta sakatojë këngën e bukur shqipe për para…!”. Këngët emblemë të saj do ngelen: “Bien tri daire”, “Prej Tetove në Gostivar”, “Moj fusha e Korabit”, “I hipa pamporit”, “Kënga e çobanit”, “Dil aty ku dole mbramë”, “Pse je hidhnu ti me mue”, etj. Në repertoarin e saj kemi një pasuri prej afro 200 këngësh, njëra më e suksesshme se tjetra. Vitet e fundit të jetës i kaloi pranë gjirit familjar, ashtu e sëmurë në shtratin e vdekjes, ku përkujdesje pat vetëm nga bashkëshorti, fëmijët e familjarët. Zemra e saj pushoi së rrahuri më 17 nëntor 2017, duke lënë pas vetes fëmijët, familjen, neve që e vlerësojmë thesarin e saj artistik, mbi të gjitha, la pas një boshllëk të pazëvendësueshëm në zemrën e artit të kombit tonë. (koha.mk)
